In de bijbel gebeuren belangrijke, mooie en bevrijdende dingen altijd "op de derde dag".

Je moet dat niet letterlijk nemen, het is een Bijbelse manier van spreken om iets bijzonders of iets bevrijdends uit te drukken.

Jezus is verrezen op de derde dag.

De tempel zou worden afgebroken en in drie dagen weer worden opgebouwd.

Drie dagen na de begrafenis van Lazarus komt Jezus bij het graf van Lazarus en er gebeuren wonderlijke dingen.

Jona, in het Oude Testament wordt na drie dagen uit de buik van de walvis gered.

En vandaag komt Thomas pas tot geloof nadat Jezus tot driemaal toe heeft gezegd; "Ik wens jullie vrede,"

 

Dit Bijbelse spelen met het woord drie, kennen we in ons dagelijks spraakgebruik ook. Als we iemand bijvoorbeeld driemaal kort achter elkaar tegenkomen, zeggen we: "en nu moet je trakteren".

Of alle goede dingen in drieën, is ook zo'n uitdrukking.

In de agrarische wereld waarin ik ben opgegroeid, zeggen agrarische ondernemers ook vaak: bouwen van een stal moet je eigenlijk drie keer doen. Dan is het pas zoals je het wilt hebben.

En de uitdrukking die ook als thema van deze viering staat; driemaal is scheepsrecht, komt uit de wereld van de scheepvaart.

 

Voort mijmerend over 'driemaal is scheepsrecht' en op het evangelie dat we zojuist hoorden waarin we Jezus uitdrukkelijk zijn leerlingen tot driemaal toe de vrede toewenst, mag toch gesteld worden dat als wij hier samenkomen wij elkaar toch ook die vrede toewensen en dan wel met de bedoeling: dat die vrede er ook daadwerkelijk komt.

Want met die leerlingen in het evangelie zijn ook wij namelijk bedoeld. Wij zoals we hier bij elkaar zijn.

"Ik wens jullie vrede", zegt Jezus ook tegen ONS. En daaruit dient te volgen dat wij dat oprecht en eerlijk ook tegen elkaar zeggen: "Ik wens jou de vrede."

En dan niet omdat wij dat in de vredewens elke zondag al doen, als gewoonte, NEEN, het mag geen loze kreet zijn.

Je ziet wel eens bij feestjes of verjaardagen dat mensen elkaar feliciteren zonder inhoud of zonder gevoel. Terwijl de feesteling gefeliciteerd wordt, kijkt men al naar iemand anders in de zaal of kamer. Degene die gefeliciteerd wordt, kijkt men amper aan.

Bij recepties op bruiloften waar een hele rij staat bij het bruidspaar valt dat nog meer op. Men gaat de rij af als een soort verplichting en geeft een slap handje en mompelt bij iedereen als op de automatische piloot: "gefeliciteerd".

 

Zo moet onze vredeswens voor elkaar dus niet zijn. Onze vredewens voor elkaar moet van binnenuit komen, oprecht zijn, gemeend zijn. Het moet zijn zoals bij een verliefd stel dat elkaar innig omhelst. U kent dat ongetwijfeld wel uit eigen ervaring of door het te zien bij verliefden.

 

Bij de handdruk bij de vredeswens, kijk je elkaar in de ogen, bij de omhelzing voel je de warmte van de ander. Zo wens je elkaar de vrede toe. Dat is iets anders dan het te doen uit gewoonte of op de automatische piloot. En zo is het hoe Jezus het bedoelt als Hij ons de vrede wenst. Het is een vredeswens uit het diepst van zijn hart, welgemeend en doordacht.

En zo moet ook onze vredeswens voor elkaar zijn.

Van het elkaar de vrede wensen dienen we dus ECHT werk te maken.

 

Maar waarom lukt ons dat wellicht niet altijd en bij iedereen? Het zou best kunnen dat we er tot nu toe wat te weinig aandacht aan gegeven hebben; er moet immers nog zoveel vredeswerk verricht worden.

Het zou kunnen dat we ons soms nog te weinig ECHT gemeenschap voelen.

 

Maar als we steeds meer gaan denken in de sfeer van 'wij samen' en wat minder in de sfeer van 'ik voor mij persoonlijk' dan wordt het anders. Het elkaar ECHT van harte vrede toewensen kan daarin veel betekenen. Hoe meer we van binnenuit, oprecht en vanuit het hart elkaar de vrede wensen, hoe meer wij ons 'wij samen' zullen voelen en dan komt die vrede ook tot stand.

Stap voor stap, word voor woord, beetje bij beetje wat meer vrede.

 

Jezus wenst ons net als zijn leerlingen, zijn vrienden, in en door het evangelie, de vrede, Zijn vrede toe.

Laten wij die vrede doorgeven aan elkaar; oprecht, met een blij en open hart, welgemeend, innig zoals verliefden elkaar innig omhelzen, vastpakken, kussen. Laten we daaraan denken als wij elkaar straks bij de vredeswens elkaar vrede, sjaloom toewensen.

Dan groeit de vrede tussen ons. Laten we die vrede ook straks meenemen naar huis, de straat, de stad, het dorp in om daar elkaar vrede toe te wensen. De vredeswens van Jezus hoort niet opgesloten tussen muren, zoals Jezus ook niet opgesloten kon blijven in het graf.

 

De vredeswens moet de wereld in en wij die geloven in het vredesideaal van die man van Nazareth, Hij die daarvoor Zijn leven gaf, zijn nu Zijn handen en voeten om dat vredesideaal verder te dragen.

Wellicht breekt dan uiteindelijk die 'derde dag' aan, of met andere woorden; wellicht komt die vrede er dan toch ooit echt. Thomas geloofde pas dat Jezus verrezen was, nadat hij gezien en gevoeld had. Laten wij, ook al zien wij dat er nog niet overal vrede is, met zijn allen toch in blijven geloven dat het WEL mogelijk is.

Sjaloom, vrede, peace; driemaal is scheepsrecht